Ο ΓΝΩΜΩΝ /ΤΟ ΑΛΦΑΔΙ
Ποίημα του Principe Antonio de Curtis in atre Totό
Μετάφραση: Δ.Κ.Αρβανίτης
Κάθε χρόνο, στις 2 Νοεμβρίου, υπάρχει το έθιμο
Για τους νεκρούς να πηγαίνουμε στο νεκροταφείο.
Ο καθένας πρέπει να κάνει αυτή την καλοσύνη.
Ο καθένας πρέπει να έχει αυτή τη σκέψη.
Κάθε χρόνο, προσηκόντως αυτήν την ημέρα,
Της θλιβερής αυτής επετείου,
Πάω κι εγώ επίσης, και με λουλούδια στολίζω το μαρμάρινο
ταφικό κοίλωμα της θείας Vincenza.
Φέτος είχα μια περιπέτεια ...
Αφού αποτίσαμε το θλιβερό φόρο τιμής
(Παναγιά μου!) όταν το αναπολώ , τι τρόμος!
Αλλά έκανα κουράγιο και θάρρος.
Το γεγονός είναι αυτό, ακούστε με:
Ο χρόνος κλεισίματος πλησίαζε:
Εγώ, σιγά σιγά, ετοιμαζόμουν να φύγω
Ρίχνοντας ένα μάτι σε κάποια ταφή.
"Ενθάδε κείται εν ειρήνη ο Ευγενής Μαρκήσιος
Κύριος του Rovigo και του Belluno
Ο τολμηρός ήρωας χιλίων κατορθωμάτων
Πέθανε στις 11 Μαΐου του '31.
Το οικόσημο με το στέμμα πάνω από όλα ...
...από κάτω ένας σταυρός από λαμπτήρες˙
Τρία μπουκέτα τριαντάφυλλα με μια λίστα πένθους:
Κεριά, κηροπήγια και έξι καντηλάκια.
Ακριβώς δίπλα στον τάφο αυτού του κυρίου
Υπήρχε και ένας άλλος μικρούλης τάφος,
Εγκαταλειμμένος, χωρίς ούτε ένα λουλούδι
Για σημάδι, μόνο ένας μικρός σταυρός.
Και ακριβώς πάνω στο σταυρό ίσα ισα που διακρινόταν:
"Esposito Gennaro - σκουπιδιάρης":
Κοιτάζοντάς την, πόσο πόνο μου προκαλούσε
Αυτός ο νεκρός χωρίς ούτε ένα καντηλάκι!
Αυτή είναι η ζωή! Μέσα μου σκέφτηκα ...
Κάποιος είχε τόσα πολλά και κάποιος που δεν έχει τίποτα!
Αυτός ο φτωχός άνδρας περίμενε
Ότι και στον άλλο κόσμο θα ήταν ζητιάνος;
Όσο κλωθογύριζα αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου,
Είχε πάει σχεδόν μεσάνυχτα,
Και παρέμεινα φυλακισμένος,
Πεθαμένος από τον φόβο μου ... μπροστά στα κεριά.
Ξαφνικά, τι βλέπω από μακριά;
Δύο σκιές πλησιάζουν προς την πλευρά μου ...
Σκέφτηκα: αυτό το γεγονός μου φαίνεται περίεργο ...
Είμαι ξύπνιος ... κοιμάμαι ή είναι φαντασίωση;
Οτιδήποτε άλλο εκτός από φαντασίωση! Ήταν ο Μαρκήσιος:
Με ημίψηλο, μονόκλ και επίσημο πανωφόρι.
Ο άλλος πίσω του ήταν ένας ασχημάνθρωπος
συνοφρυωμένος και με μια σκούπα στο χέρι του.
Αυτός είναι σίγουρα ο Don Gennaro ...
Ο φτωχός νεκρός ... ο σκουπιδιάρης.
Σε αυτό το γεγονός δεν βλέπω καθαρά:
Είναι νεκροί και αποσύρονται αυτήν την ώρα;
Έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από μένα,
Όταν ο μαρκήσιος στάθηκε απότομα ,
Στρίβει και σιγά σιγά… ήρεμα ήρεμα,
Είπε στον Don Gennaro: "Νεαρέ!
Από Εσάς θα ήθελα να μάθω, ρυπαρό αποκρουστικό ψοφίμι,
Με ποιο θάρρος και πώς τολμήσατε
Να θαφτείτε, για τη ντροπή μου,
Δίπλα σε μένα που είμαι ευγενικής καταγωγής!
Η κάστα είναι κάστα και πρέπει να γίνεται σεβαστή,
Αλλά Σεις χάσατε την αίσθηση και το μέτρο.
Το πτώμα σας έπρεπε , ναι , να ενταφιαστεί˙
Αλλά να ταφεί στα σκουπίδια!
Ακόμα περισσότερο δεν ανέχομαι
τη δύσοσμο γειτνίασή Σας,
Επομένως, είναι απαραίτητο να ψάξετε για ένα χαντάκι
Μεταξύ των ομοίων σας, μεταξύ των ανθρώπων σαν κι Εσάς ».
"Κύριε Μαρκήσιε, δεν είναι δικό μου λάθος,
Εγώ δεν θα σας το είχα ποτέ κάνει αυτό το κακό.
Η σύζυγός μου έκανε αυτή την βλακεία,
Εγώ τι μπορούσα να κάνω που ήμουν νεκρός;
Αν ήμουν ζωντανός θα σας χαροποιούσα,
Θα έπαιρνα το κουτί με αυτά τα τέσσερα κοκαλάκια
Και τώρα αμέσως , αυτή τη στιγμή
Θα πήγαινα σε άλλο λάκκο. "
"Και τι περιμένεις, απαίσιε αγενέστατε,
Να φτάσει η οργή μου να ξεχειλίσει;
Αν δεν ήμουν τιτλούχος
Θα είχα ήδη αντιμετωπίσει τη βία! "
"Για να δούμε, αυτή τη βία ...
Η αλήθεια, Μαρκήσιε, είναι ότι βαρέθηκα
Να σε ακούω. Και αν χάσω την υπομονή,
Ξεχνώ ότι είμαι νεκρός και θα πέσει ξύλο!
Αλλά ποιος νομίζεις ότι είσαι ... ένας θεός;
Εδώ μέσα, θα το καταλάβεις ότι είμαστε ίδιοι;
... Πεθαμένος εσύ πεθαμένος κι εγώ .
Ο καθένας όπως ο άλλος είναι ακριβώς το ίδιο ".
"Βρωμερό γουρούνι! ... Πώς τολμάς
Να συγκρίνεις εμένα που γεννήθηκα από γονείς
Επιφανείς, ευγενείς και τέλειους,
Που τους ζήλευαν οι Βασιλικοί Πρίγκιπες; "
«Μα τι Χριστούγεννα, Πάσχα και Θεοφάνια !!!
Θέλεις να το βάλεις στο κεφάλι σου ... στον εγκέφαλο
Ότι είσαι ακόμα άρρωστος; φαντασιόπληκτος ...
Ο θάνατος ξέρεις τι είναι; ... είναι ένας γνώμων ένα αλφάδι.
Ένας βασιλιάς, ένας δικαστής, ένας μεγάλος άνθρωπος,
Περνώντας αυτήν την πύλη, πέρασε το σημείο
Που έχει χάσει τα πάντα, τη ζωή και το όνομα:
Δεν έχεις κάνει ακόμα τους λογαρισμούς σου;
Λοιπόν άκουσέ με ... μην κάνεις τον πεισματάρη,
Ανέξου με δίπλα σου - τι σε νοιάζει;
Αυτά τα καραγκιοζιλίκια τα κάνουν μόνο οι ζωντανοί :
Ας Είμαστε σοβαροί ... Εμείς ανήκουμε στο θάνατο! "
