"Παγκόσμιες Θεωρίες Συνωμοσίας"

Έβρισκα πάντοτε υπερβολικές και δύσκολα κατανοητές τις διάφορες θεωρίες παγκόσμιας συνομωσίας που κατά καιρούς διάφοροι «γραφικοί» έφερναν στην δημοσιότητα.

Μου ήταν πολύ δύσκολο να δεχτώ λόγου χάρη τα λεγόμενα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ή οι περίφημες δηλώσεις Κίσσινγκερ: 

Henry Kissinger: «The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East» Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και δύσκολα κουμαντάρονται. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες: έτσι ίσως καταφέρουμε να τους αναγκάσουμε να συμβιβαστούν. Εννοώ βέβαια να χτυπήσουμε την γλώσσα τους, την θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά αποθέματα, έτσι ώστε να ουδετεροποιήσουμε την δυνατότητα τους να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους, ή να αποδεικνύουν ότι μπορούν να νικούν, έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια στα στρατηγικώς απαραίτητα σχέδια μας στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο, και την Μέση Ανατολή). Απόσπασμα ομιλίας του Henri Kissinger στην Ουάσινγκτον τον Σεπτέμβρη του 1974... Την ίδια ώρα τις τελευταίες μέρες έχει δει το φως της δημοσιότητας –όχι ευρέως δυστυχώς, άλλωστε η ελληνική κοινωνία ασχολείται με την τέως ΕΡΤ! Και τα εκπέμποντα πειρατικό σήμα απολυμένα κομματόσκυλα – η είδηση ότι η Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα είναι ο βασικός χορηγός του «Athens Gay Pride 2013».

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/06/gay-pride_7.html

https://www.facebook.com/USEmbassyAthens?fref=ts

http://diadrastiko.blogspot.gr/2013/06/gay-pride.html

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω πριν λίγες μέρες το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ πέρασε νόμο με το οποίο επιτρέπει τον γάμο ατόμων του ίδιου φύλλου σε μια χώρα που όπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω χάρτη είναι βαθύτατα συντηρητική και κάθετα αντίθετη στον γάμο ομόφυλων ζευγαριών.

Η είδηση δεν είναι όμως αυτή! Η είδηση είναι ότι η Αμερικανική Πρεσβεία των Αθηνών πιέζει την Ελληνική κυβέρνηση να λάβει νομοθετικές πρωτοβουλίες που να επιτρέπουν τον γάμο ατόμων ιδίου φύλλου στην Ελλάδα!!!

Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να συνδυάσει την είδηση αυτή με την ομιλία του Henry Kissinger…  οι συμπτώσεις είναι τραγικά πολλές για να πρόκειται περί συμπτώσεων και όχι περί οργανωμένου σχεδίου…
Το γεγονός είναι ότι εδώ και χρόνια έχει τεθεί σε λειτουργία μια προσπάθεια αποδόμησης της κοινωνικής συλλογικής συνείδησης του Έλληνα, και αυτό έχει γίνει με την συνεπικουρία ντόπιων και ξένων «κύκλων».
Αυτοί που σήμερα μιλάνε για την «πατρίδα» έχουν μέσα τους εκείνους που χρησιμοποίησαν την διανόηση και αποδόμησαν την συλλογικότητα του Έλληνα. Αυτοί δηλαδή που σήμερα ενδύονται το προσωπείο του «Δημοκράτη», του «Φιλελεύθερου», του «Αριστερού», του «Αντι-φασίστα» όλοι αυτοί που τόσα χρόνια ήταν κρατικοδίαιτοι, κηφήνες, δοσίλογοι και κλέφτες, μεταπράτες, εργολάβοι υπερτιμολογημένων δημόσιων έργων, διορισμένοι σε δημόσιες θέσεις, μέσω του πελατειακού συστήματος,  και διατηρώντας τις θέσεις και τα προνόμια τους  χρησιμοποιώντας τις πουλημένες κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις συντεχνιακές παράλογες απαιτήσεις.   

 Laws regarding same-sex partnerships in the United States

Same-sex marriages granted^＊

Unions granting rights similar to marriage^†

Legislation granting limited/enumerated right

No specific prohibition or recognition of same-sex marriages or unions

State statute bans same-sex marriage

 State constitution bans same-sex marriage 

State constitution bans same-sex marriage and some or all other kinds of same-sex unions

http://gaymarriage.procon.org/view.resource.php?resourceID=005260

http://www.reuters.com/article/2013/06/26/us-usa-court-gaymarriage-idUSBRE95P06W20130626

http://en.wikipedia.org/wiki/Same-sex_marriage_in_the_United_States

Το κρατικιστικό μοντέλο της μοιραίας τετραετίας 1981-1985 και οι επιπτώσεις του στην Ελληνική Οικονομία.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 η κοινή γνώμη όλο και εντονότερα τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση κεκτημένων εντός και εκτός προαναφερθέντα προβάλλει επιτακτικά ένα παράδοξο: πολιτικοί που πίστευαν πως η επέκταση του κράτους τη μοιραία τετραετία ’81-’85 ήταν λανθασμένη, και που ταυτόχρονα γνώριζαν ότι η κοινή γνώμη ήθελε έναν αποφασιστικό περιορισμό του κρατισμού, γιατί δεν τόλμησαν να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις; Γιατί δεν τόλμησαν να συγκρουστούν με τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα και τα ειδικά συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα; Γιατί αδράνησαν;

Ο στενός και ευρύς δημόσιος τομέας έχει πανίσχυρα συνδικάτα τα οποία μπορούν να προκαλέσουν κοινωνικές αναταράξεις, όταν η τάση πολλών κυβερνήσεων και πολλών κυβερνώντων ήταν να αποφύγουν τις αναταράξεις. Επίσης, συσπειρώνουν μπλοκ ψηφοφόρων, στους οποίους προσβλέπουν τα δύο μεγάλα κόμματα και, κυρίως εκείνα που κυβερνούν και εκείνα που επιθυμούν να κυβερνήσουν θέλοντας να γίνουν “χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη” ορά ΣΥΡΙΖΑ. Κυβερνήσεις και κυβερνώντες επιπλέον ανησυχούν  ότι οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα είναι καλά οργανωμένοι και αποφασισμένοι να συγκρουστούν για την προάσπιση των προνομίων τους, ενώ διαθέτουν ισχυρό esprit de corps. Υπάρχει αναπόφευκτα ο φόβος ότι μπορεί να καταψηφίσουν μαζικά μια κυβέρνηση ή να μην φέρουν έναν wannabe δελφίνο στην εξουσία. Πέρα από όλα αυτά όμως, υπάρχει και ένα ευρύτερο ζήτημα: Τούτο αφορά τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τα ελληνικά κόμματα εξουσίας με το κράτος.

Τα πελατειακά κόμματα, ως μηχανισμοί στελεχών με συγκεκριμένες αντιλήψεις, είναι από τη  φύση τους κρατικιστικά. Ο δημόσιος τομέας είναι το κατεξοχήν πεδίο όπου δρουν, εξυπηρετούν και αντλούν την εκλογική πελατεία τους. Για να εκπληρώσουν αποτελεσματικότερα το ρόλο τους, απαιτείται ο δημόσιος τομέας, όπου εντοπίζεται μια εστία κεντρικής δράσης τους, να είναι μεγάλος και πολυδαίδαλος. Έτσι προσφέρει άπειρες ευκαιρίες  για πελατειακές πρακτικές, από τις πιο ασήμαντες ως τις πιο βαρύνουσες. Βουλευτές και κομματάρχες, μέσω του κράτους, ιδίως αν το κόμμα τους βρίσκεται στην κυβέρνηση, έχουν επίσης άμεση πρόσβαση στους μηχανισμούς της εξουσίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, το τελευταίο που επιθυμούν οι κομματικοί μηχανισμοί είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.

Ο Μάρκ Μαζάουερ, συγγραφέας βιβλίων για την Ελλάδα και καθηγητής στο Παν/μιο Κολούμπια σε συνέντευξή του στην Καθημερινή λέει ότι τα οικονομικά προβλήματα της χώρας ξεκίνησαν την δεκαετία του ’80, υπογραμμίζει την σχέση κρατισμού και κομματικών πελατειακών σχέσεων, για να τονίσει: “ Οι Έλληνες πολιτικοί διόγκωσαν το δημόσιο τομέα ως υποκατάστατο ενός δικτύου κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και ως πεδίο για τη δική τους ευνοιοκρατία”.

Άλλος ένας “φρουρός του κρατισμού” ήταν και παραμένει το συνδικαλιστικό κίνημα με τη συγκεκριμένη μορφή που έχει στην Ελλάδα. Αντίθετα λ.χ. με την Γερμανία, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας, στην πρόοδο και προστασία των εργαζομένων, στηρίζοντας την οικονομική ανάπτυξη της χώρας με αιχμή του δόρατος τον ιδιωτικό τομέα και τις εξαγωγές. Αναφορικά πάντως με τον ελληνικό συνδικαλισμό, αυτός προερχόταν πάντα από το δημόσιο τομέα και, κυρίως, τις ΔΕΚΟ. Στην ουσία, η ΓΣΕΕ ήταν και παραμένει από τους πρωταγωνιστές για την συντήρηση των προνομίων και των κεκτημένων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ.

Αν και η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί, υποτίθεται, τον ιδιωτικό τομέα, ουδέποτε διανοήθηκε να συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, που διαμόρφωσαν και συντήρησαν προνόμια τα οποία, στην ουσία, επιβαρύνουν τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα! Ούτε βεβαίως διανοήθηκε να καταγγείλει αυθαίρετες συμπεριφορές συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ, όπως λόγου χάριν εκείνων της ΔΕΗ, όταν “κατεβάζουν τους διακόπτες” πλήττοντας άμεσα ιδιωτικές επιχειρήσεις και, άρα, τους εργαζομένους σε αυτές.

Οι συνδικαλιστές δεν ήταν μόνο απερίφραστα κρατιστές. Μετέτρεψαν το συνδικαλισμό σε επαγγελματική καριέρα, ενώ είχαν ταυτόχρονα μια καταλυτικά άρνητική επιρροή πάνω στα κόμματά τους.

Οι αρχηγοί του Πασοκ και της ΝΔ, και αυτό πράττει και ο wannabe Τσίπρας, θώπευσαν και θωπεύουν τους συνδικαλιστές τους και συνθηκολογούσαν στις παράλογες απαιτήσεις τους. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα έκαναν πολιτική καριέρα. Μερικοί, χωρίς να έχουν τα στοιχειώδη τυπικά προσόντα, τοποθετήθηκαν (από πού έως που;) στην Ευρωβουλή (ειδικότερα η ΝΔ είναι ένοχη για παρόμοιες πρακτικές). Και άλλοι έφτασαν να οριστούν υπουργοί Εργασίας! Η Πασκε, εμπνευσμένη από τα πιο πρωτόγονα κρατικιστικά ανακλαστικά του κόμματος από το οποίο προερχόταν, έγινε βρόγχος για το Πασοκ. Ταυτόχρονα η ΔΑΚΕ εξελίχθηκε και παραμένει μέχρι σήμερα σε μια καρικατούρα της Πασκε.

Τόσο η Πασκε, όσο και η ΔΑΚΕ, είχαν ως μοναδική μέριμνά τους την προάσπιση συντεχνιακών συμφερόντων, ειδικά στο δημόσιο τομέα. Αδιαφορούσαν φυσικά για το βαρύ κόστος πάνω στους φορολογούμενους πολίτες και στην οικονομία της χώρας. Συχνά μάλιστα παραμένει ιδιαίτερα δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την μια παράταξη από την άλλη. Πριν λίγο καιρό συνδικαλιστές της Πάσκε και της Δακε ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιδράσουν στη μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Η Πασκε στράφηκε κατά της πασοκικής κυβέρνησης, ενώ η Δακε είχε τις ευλογίες της λαϊκιστικής ΝΔ. Τέλος, Πασκε και Δακε εκφράζουν συγκεκριμένες θέσεις στους πολιτικούς τους φορείς. Η Πασκε συμμαχεί με οτιδήποτε θυμίζει το “παλαιό Πασοκ”. Η Δακε βρισκόταν και βρίσκεται πάντα κοντά στην πτέρυγα της “λαϊκής δεξιάς” της ΝΔ.

Συμπερασματικά: Οι μηχανισμοί των δύο κομμάτων εξουσίας( το ίδιο πράττει και ο wannabe ΣΥΡΙΖΑ) υπήρξαν σωματοφύλακες του κρατικιστικού μοντέλου που διαμορφώθηκε την μοιραία τετραετία 1981-1985. Τα συμφέροντά τους, αλλά και η όλη νοοτροπία τους τους έσπρωχναν στη συντήρηση ενός διογκωμένου δημόσιου τομέα.   

Τριτοκοσμικά Γενόσημα: Το τέλος της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.

Η εισαγωγή γενόσημων από τριτοκοσμικές χώρες, εκτός από άμεσο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, αποτελεί τροχοπέδη στις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και κατ’ επέκταση της Ελληνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα μπορούσε να είναι αυτάρκης σε πολλούς παραγωγικούς τομείς και ένας από αυτούς είναι η φαρμακοβιομηχανία της. Ωστόσο, οι μνημονιακές κυβερνήσεις με τις πολιτικές που ακολουθούν προσπαθούν να βάλουν ταφόπλακα στην Ελληνική φαρμακοβιομηχανία, στον τελευταίο υγιή κλάδο της ελληνικής οικονομίας, με την επιχειρούμενη απρόσκοπτη εισαγωγή φθηνών γενόσημων φαρμάκων από τριτοκοσμικές χώρες, όπως η Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και από τον ισχυρό κολοσσό την Κίνα, καταπατώντας έτσι τα συμφέροντα των υγιών ελληνικών επιχειρήσεων, ενισχύοντας το ξένο κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Τα εισαγόμενα από το εξωτερικό γενόσημα είναι αμφιβόλου ποιότητας, μη ελέγξιμης παραγωγικής διαδικασίας, αγνώστου τελικούς θεραπευτικού αποτελέσματος και θέτουν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία, καθώς ευθύνονται για σοβαρές αναφερόμενες παρενέργειες και μπορούν να οδηγήσουν τον Έλληνα ασθενή σε απρόβλεπτα δυσμενείς συνέπειες αναφορικά με την υγεία τους, ακόμα και στον θάνατο.

Τα ελληνικά γενόσημα είναι αποδεδειγμένα βιοϊσοδύναμα αντίγραφα ενός μη προστατευόμενου, από την πατέντα, πρωτότυπου φαρμάκου. Παράγονται άλλοτε εξ’ ολοκλήρου και άλλοτε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην Ελλάδα, από εταιρίες που έχουν δημιουργηθεί από Έλληνες και απασχολούν Έλληνες εργαζόμενους και υπόκεινται στους αυστηρούς ποιοτικούς ελέγχους σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία και τα ελεγκτικά πρωτόκολλα του ΕΟΦ και του Υπ. Υγείας. Γενικά, η πολιτική των γενόσημων από οικονομικής πλευράς παρουσιάζει θετική συσχέτιση με την αναπτυξιακή πολιτική των εθνικών οικονομιών, ιδιαίτερα στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, δεδομένου ότι στο παρελθόν, η πλειοψηφία των γενόσημων φαρμάκων παραγόταν από εθνικές ή και εθνικοποιημένες βιομηχανίες, οι οποίες συνεισέφεραν σημαντικά στην αύξηση του Εθνικού ΑΕΠ και στην ανάπτυξη της κάθε εθνικής οικονομίας.

Το Υπουργείο Υγείας με την θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής συνταγογράφησης με βάση την δραστική ουσία, υποχρεώνει στην ουσία τους ασφαλισμένους να λάβουν το πλέον φθηνότερο φάρμακο της παγκόσμιας αγοράς, ασχέτως της χώρας προέλευσής του και της αντικειμενικής ποιότητάς του, αφού εξαναγκάζει τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους που είναι και οι κατ’ εξοχήν καταναλωτές των φαρμάκων, να πληρώνουν την χρηματική διαφορά από την τιμή του πρωτοτύπου φαρμάκου. Τοιουτοτρόπως, η προμήθεια του ελληνικού γενοσήμου που είναι αποδεδειγμένα ανώτερης ποιότητας αλλά και μεγαλύτερης λιανικής τιμής, καθίσταται οικονομικά ασύμφορη για τον μικροσυνταξιούχο ή τον κάθε φτωχοποιημένο Έλληνα. Εν παραλλήλω, η απόδοση μικρότερου λιανικού κέρδους για τον φαρμακοποιό, το καθιστά και εμπορικό προϊόν με τάσεις αρνητικής διαφήμισης και μη προτεινόμενο στον τελικό καταναλωτή που είναι ο ασφαλισμένος του ΕΟΠΥΥ.

Με αυτές τις νομικές ενέργειες το Υπουργείο Υγείας οδηγεί την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία σε σημαντική μείωση πωλήσεων, σε οικονομική παρακμή και σε κλείσιμο μονάδων παραγωγής, αυξάνοντας έτσι τα ποσοστά ανεργίας στην χώρα μας. Παράλληλα, τα λιγοστά χρήματα των Ελλήνων ασφαλισμένων θα πάρουν τον δρόμο της φυγής από την χώρα, ώστε να πάνε στις μακρινές τριτοκοσμικές χώρες, προκειμένου να ενισχύσουν το επιχειρηματικό κεφάλαιο αλλοδαπών κερδοσκόπων που απασχολούν απλήρωτους και ανασφάλιστους εργάτες σε συνθήκες απόλυτης δουλείας.

Για άλλη μια φορά η Ελληνική κυβέρνηση απαξιώνει οτιδήποτε το ελληνικό, ενισχύοντας τις ξένες φαρμακοβιομηχανίες κολοσσούς και ευθέως εξυπηρετεί τα ξένα συμφέροντα, ισοπεδώνοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες οδηγούνται σταδιακά στο υποχρεωτικό κλείσιμο. Η συμβολή του κλάδου της Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας στην εγχώρια οικονομία ακολούθησε αυξητική πορεία την προηγούμενη δεκαετία, φτάνοντας το 2010 το 10% της συνολικής μεταποιητικής παραγωγής. Το ποσοστό αυτό είναι το τρίτο υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έπειτα από τα αντίστοιχα της Σλοβενίας και της Δανίας. Σε σχέση με τους υπόλοιπους κλάδους της εγχώριας μεταποίησης, ο κλάδος της παραγωγής φαρμάκων την περίοδο 2000 - 2010 παρουσίασε την υψηλότερη μέση ετήσια αύξηση ως προς την Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία. Η αύξηση αυτή είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των αντίστοιχων κλάδων στις χώρες - μέλη της Ε.Ε. στη συγκεκριμένη δεκαετή χρονική περίοδο.

Επιπροσθέτως, την περίοδο 2000 - 2011, η παραγωγή του κλάδου σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση μεταξύ των υπόλοιπων κλάδων της εγχώριας μεταποίησης. Η αύξηση αυτή είναι επίσης η μεγαλύτερη μεταξύ των αντίστοιχων κλάδων των χωρών της Ε.Ε. για την εν λόγω διετία. Οι εξαγωγές ελληνικών φαρμακευτικών προϊόντων κατέχουν το τέταρτο μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των εξαγωγών της ελληνικής Μεταποιητικής Βιομηχανίας, ενώ παράλληλα ο κλάδος εμφανίζει γενικά μεγάλη παραγωγικότητα και υψηλή ανταγωνιστικότητα.

Η συμβολή της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας στο ΑΕΠ της χώρας εκτιμάται στα 2,8 δισ. €. Με βάση τους εκτιμώμενους πολλαπλασιαστές (οικονομικές παράμετροι), υπολογίζεται ότι για κάθε 1.000€ που δαπανώνται για την αγορά φαρμάκων που παράγονται στην Ελλάδα, το ΑΕΠ της χώρας μας ενισχύεται κατά 3.420 €.

Επομένως, είναι εύλογο και αναμφισβήτητο να συμπεράνουμε ότι εμπόριο, διαχείριση ακίνητης περιουσίας, μεταποίηση και Τράπεζες, επωφελούνται σε σημαντικό βαθμό από την ανάπτυξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, καθώς αυτή παρέχει χρηματικές και συναλλαγματικές εισροές σημαντικού ύψους για την παραγωγή και την εμπορία φαρμακευτικών προϊόντων.

Η άμεση απασχόληση εργατικού δυναμικού στον κλάδο εκτιμάται σε 10800 θέσεις εργασίας, όπου σημειωτέον οι ελληνικές φαρμακευτικές εταιρίες απασχολούν αποκλειστικά Έλληνες. Ωστόσο, εμμέσως υποστηρίζονται περίπου 13,4 χιλ. θέσεις σε εργασιακά συνεργαζόμενους κλάδους που συμμετέχουν στην παραγωγή και την διακίνηση φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ άλλες περίπου 29 χιλ. θέσεις εργασίας προκύπτουν ως έμμεσο αποτέλεσμα της καταναλωτικής δαπάνης που απορρέει από τους καταβαλλόμενους μισθούς. Έτσι, η συνολική επίδραση στην απασχόληση από τη

δραστηριότητα του κλάδου εκτιμάται σε 53,1 χιλ. θέσεις εργασίας. Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές, ότι η ελληνική παραγωγική φαρμακευτική βιομηχανία διαθέτει χαρακτηριστικά δυναμικού κλάδου για την ελληνική οικονομία και θα μπορούσε να συνεισφέρει σημαντικά στο νέο αναπτυξιακό ελληνοκεντρικό πρότυπο της χώρας και στην μείωση της ανεργίας.

Είναι πασιφανές, ότι οι ελληνικές φαρμακευτικές επιχειρήσεις αποτελούν τους ελάχιστους εναπομείναντες θύλακες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Το ελληνικό φάρμακο και Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία αργοπεθαίνει στον βωμό των ξένων συμφερόντων και των ξένων πολυεθνικών. Όλες οι ενδείξεις της σημερινής οικονομικής κατάστασης και του χειρισμού της από την τρικομματική συμμορία, παραπέμπουν σε περίεργη, αήθη και αναμφισβήτητη συνδιαλλαγή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος με τα ξένα κερδοσκοπικά συμφέροντα, καταπατώντας και ισοπεδώνοντας οτιδήποτε είναι ελληνικό.